wspomnienie 2: dziadkowie

....moje dzieciństwo po tym jak mama wyjechała nie było od razu takie trudne ...jej rodzice , a moi dziadkowie bardzo nas kochali i pomagali tacie.
Pamiętam wyjazdy na działkę gdzie mogłam razem z bratem szaleć, było fajnie ,Tata zabierał nas na  weekendy do domu , nie brakowało nam niczego bardzo się starał i pamiętam jak dziś jak na lalce uczyłam go robić warkocza tak żeby mnie umiał ładnie czesać,Bardzo go kocham chociaż dziś oboje mamy tak trudne charaktery, że trudno się nam rozmawia bo bardzo się różnimy lub tak bardzo jesteśmy do siebie podobni:)....a żeby było ciekawiej razem pracujemy.
Pewnego razu kiedy tata odwoził nas do dziadków w niedziele pokłócili się tak bardzo ,że nie pamiętam wcześniej ,żebym kiedykolwiek się tak bardzo bała. Oczywiście powodem kłótni była mama ,która nie wracała a przecież miała jechać tylko na sześć miesięcy .Byłam mała i nie wiedziałam ,że to już minął rok a jej nie ma , nie odczułam tego chociaż telefonów i listów było coraz mniej. Nie przy puszczałam, że nas zostawi do czasu kiedy w życiu taty pojawił się ktoś inny,
Przez jakiś czas zostałam z dziadkami, którzy wygonili tatę ze swojego mieszkania zatrzymując mnie przy sobie .Tata zrobił wszystko ,żeby mnie odzyskać i nie wiem dokładnie co , ale udało mu się.....wtedy właśnie dorosłam i zrozumiałam ,że nie zobaczę już więcej mojej biologicznej matki.
Kontakty dziadków już nigdy się nie ociepliły i już nie jeździliśmy do dziadków ,to oni po dłuższym czasie zaczęli odwiedzać nas, ale to nie było już to samo.Miałam trochę do taty żal ,że nie dogadał się z dziadkami i nie odstawili tego wszystkiego na bok, ale dziadkowie też tego nie ułatwiali tak więc wina była po obu stronach.

Po jakimś czasie telefony z USA umilkły na dobre, z tego wszystkiego co od niej dostałam pamiętam tylko rower i jej kolorowe zdjęcia z wesołego miasteczka z Chicago. Żenada.
Najbardziej szkoda było mi mojego brata , który młodszy co prawda tylko o rok , ale bardzo przeżył wyjazd mamy i nigdy się z tym nie pogodził i kiedy znowu po latach się odezwała jego nadzieja ,że mama wróci , czy może zabierze go do siebie a w końcu ,że go kocha wróciła ...tyle ,że na marne, a rozczarowanie było jeszcze bardziej bolesne niż to jej porzucenie....

Wtedy już sobie obiecałam, że nie zrobię krzywdy swoim dzieciom i nie pozwolę ,żeby kiedykolwiek działa im się krzywda.